Աստծո գործերն անքննելի են. երբեմն կարող է մի ամբողջ հեծելազոր հանել մեկ հոգու դեմ, երբեմն էլ, իր մեկ հյուլեն պաշտպանելու համար, տներ, թագավորություններ, ողջ մոլորակը գլխիվայր շուռ տալ:
Սահուն գծված պլանով եկանք փակուղի, որի մեջ ենք առնվել 2018-ի մայիսից:
Պարզ թվաբանություն է. նախ՝ ծրագրված պարտությամբ ու զոհերով ջարդեցին մեր ողնաշարը, հետո էլ՝ հանձնումները, ռուսին թուլացնելը, գլուխը խառնելը:
ՈՒղիղ մեկ տարի է՝ թուրքը նստած է Իշխանասարի բարձունքներին, ասել է թե՝ Սյունիքի գլխին և նշանակետի տակ է պահում Գորիս քաղաքն ու Սիսիանը, Գորիս-Երևան մայրուղին:
Եվ երբ հնչեց ԱՆԿԱԽՈՒԹՅԱՆ ՀՌՉԱԿԱԳԻՐԸ, ու երբ եռագույն ու երփնագիր ծիածան կապվեց Մռավից՝ Արագած և Թարթառից՝ Արաքս, հակապետական և ապազգային նեքինապետերը սանձեցին երկիրը Հայկազյան, կարմիր նժույգը նրանց ծառայեց որպես մոխրագույն երիվար։
Եվ ահա առերեսվեցինք մեր պատմության հերթական ցնցակաթված:
Մեր հասարակության հոգեբանական ներքին շերտերում վերջին շրջանում ձևավորվում կամ արդեն իսկ իր անփառունակ գոյության մասին իմաց է տալիս, ըստ իս, վտանգավոր մի միտում:
Երբևէ պատդիր չեղած մարդը հեշտ է քանդում ուրիշի կառույցը։
Ավերակները դժվարաքայլ են դարձնում ճամփան։ Նվիրյալ ճարտարապետ է պետք, որ նորից այն շինություն դառնա, պինդ, վստահելի շաղախ է պետք վերակառուցման համար։
Ադրբեջանի նոյեմբերի 8-ի զորահանդեսի վերաբերյալ այդպես էլ լուրջ քննարկում ու վերլուծություններ չեղան ո՛չ հանրության մեջ, ո՛չ էլ մասնագետների կողմից։ Նեղ շրջանակներում մասնագետների հետ քննարկումները, սակայն, թույլ են տալիս արձանագրել, որ Ադրբեջանի ռազմական դոկտրինը էվոլյուցիա է ապրում...